O czym się mówi
NATURALNIE, ostatnio mówi się o pantomimie. Mówi się dobrze i źle. Jedni wróżą kryzys. Drudzy wietrzą odrodzenie. Jedni powiadają, że Tomaszewski w nowej premierze nie przezwyciężył starych grzechów, pewnych narastających obsesji erotycznych w tkance fabularnej. Inni doszukują się w owych niby frywolnych scenach głębszych kontynuacji twórczych. Tak czy inaczej, o spektaklu się mówi. Nie pozostawia on obojętnym nikogo, kto go obejrzał. Jest to tak zwany spektakl kontrowersyjny, co tyle samo znaczy, co ciekawy, niepokojący, a nawet drażniący. Rzecz jasna, mowa o programie pt. "PRZYJEŻDŻAM JUTRO".
Program oparty został na motywach "Bachantek" Eurypidesa i na "Theoremie" P. P. Passoliniego. Całe przedstawienie to w gruncie rzeczy montaż scen pantomimicznych, dość zróżnicowanych stylistycznie i niejednolitych w sile artystycznego działania. Gdyby się chciało uczynić z tego zarzut, że jest to przedstawienie eklektyczne, wykorzystujące różne konwencje pantomimiczne, byłby to zarzut tylko częściowo słuszny. Bowiem umiejętność wykorzystania pewnych figur stylistycznych w każdej sztuce i umiejętności ich ograniczonego związania, syntetycznego ułożenia w symbole, świadczy o wielkiej wyobraźni twórcy i umiejętności kreowania wyższych, funkcjonalnych wartości estetycznych.
Klasą samą dla siebie w przedstawieniu są znakomite sceny zbiorowe, choćby scena obiadu, czy akty miłosne, będące osobnymi perełkami, chociaż ich mnożenie wydało mi się nieco nużące. Raziły mnie także zbyt naturalistycznie potraktowane obrazy sportowe. A w ogóle uroda spektaklu nie straciłaby na surowszej selekcji materiału w pierwszym akcie. Z większą konsekwencją utrzymana była część druga przedstawienia, zwarta, logiczna, żywsza.
Bez względu na powyższe, zaznaczone jedynie wątpliwości, z całym przekonaniem polecam program, który raz jeszcze pokazał lwi pazur Tomaszewskiego. Tacy aktorzy, jak Danuta Kisiel-Drzewińska, Witold Daniec, czy Leszek Czarnota stanowią dodatkową zachętę do obejrzenia spektaklu.
