Artykuły

Drugim spektaklem przywie­zionym z Krakowa na XXIII Warszawskie Spotkania Teatral­ne jest "Sen srebrny Salomei". Sztukę wyreżyserował i tekst opracował Jerzy Jarocki.

Koncepcja reżysera, tak jak i scenografia Barbary Hanic­kiej, polegała na przeniesieniu do współczesnego teatru z całym pietyzmem tekstu Juliusza {#au#126}Słowackiego{/#}. Wiązało się to m.in. z koniecznością dokonania skrótów. Niezależnie od nich, spektakl trwa około czterech godzin i ogląda­my w nim ponad trzydzieści po­staci.

Gdy chodzi o tekst, "Sen srebr­ny Salomei" posiada wiele od­niesień do aktualnej sytuacji w świecie, a także w jakiejś mie­rze i do naszej codzienności. Wymowa spektaklu godzi w na­sze zadufanie, w nasz brak refleksji. Przez scenę przewija się trzydziestu artystów. Mimo burzliwej akcji, ich aktorstwo o­statecznie odbiera się jako ca­łość. W pamięci pozostaje szczególnie postać Stempkowskiego (Jerzy Radziwiłowicz) i Semen­ki (Krzysztof Globisz). Wbrew świetnym tradycjom Starego Te­atru aktorstwo pań jest raczej poprawne, nie można by tu mó­wić o kreacjach.

Barbara Hanicka projektując dekoracje i kostiumy, niewątpli­wie poddając się sugestiom reżysera, przytłumiła, przygasiła urodę bardzo malowniczych prze­cież, ówczesnych strojów. Jedy­nym, jakby spontanicznie przez nią stworzonym, bardzo pięk­nym obrazem była dłuższa scena w złocistym wnętrzu cerkwi. Piękno tej sceny pogłębiała mu­zyka Stanisława Radwana, in­teresująco nawiązująca i zbliża­jąca się do muzyki cerkiewnej. Kompozytor ten (asystentem był Janusz ) nadał ca­łemu spektaklowi mocne, indy­widualne piętno, choć dzieło je­go miało być (i było) tłem. Przypomnijmy, że kierownictwo mu­zyczne sprawuje tu Mieczysław {#os#1121}Mejza, a korepetycje wokalne prowadzi Barbara Siklucka.

Spotkanie ze Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej dało jak zwykle wiele satysfakcji pu­bliczności. Tym razem teatr za­imponował umiejętnością pano­wania nad - rzec można - gigantycznym tekstem i ukazał po raz kolejny talent kompozytor­ski Stanisława Radwana.