Artykuły

Grzegorz Jarzyna wszedł do teatru przebojem. Powiem otwar­cie, że cenię jego teatr i talent. Uważam, że sam Jarzyna (Horst, Leszczuk, Brokenhorst, d`Albertis, premierę "Magnetyzmu serca" podpisał się jako Sylwia Torsch) jest muśnięty skrzydłami Melpo­meny. Nie tylko potrafi, ale świadomie bawi się konwencjami i stylami teatralnymi, cytuje i parodiuje wielkie sceny. Wygina ra­my teatru i sytuacji scenicznych, miesza gatunki i środki, dyktu­je filmowe tempo, zderza trans i nostalgię.

"Magnetyzm serca" wg Aleksandra Fredry to typowa komedia salonowa i konwersacyjna. Ale w spektaklu w warszawskich Roz­maitościach tylko początek przypomina tradycyjną komedię Fre­dry z jej dowcipnym dialogiem i konfliktem charakterów. Reżyser bawi się konwencją, każe aktorom przesadnie akcentować teatral­ne "ł". Z każdym aktem zmienia się czas akcji i styl gry. Z XIX-wiecznego dworku reżyser przenosi nas w świat Gombrowicza i Witkacego, a potem do pokoju rodem z socrealistycznej odbudo­wanej Warszawy. W finale, w akcie V patrzymy na odrealnione, rozbłyskujące światłodźwiękami wnętrze: jesteśmy w dyskotece lub w samym środku współczesnej prywatki. Za oknami szaleją ko­mety i planety, a może nawet galaktyki. Z głośników rytmicznie pobrzmiewa grupa Bee Gees, a Aniela (Maja Ostaszewska) i Klara (Magdalena Cielecka) rozedrgane i rozwibrowane tańczą. Wszyst­ko wiruje, dąży nieodparcie do kulminacji. I wreszcie: "Śluby pa­nieńskie" szlag trafił, a Aniela może już wskoczyć na Gustawa (Zbi­gniew Kaleta). Precyzyjne aktorstwo, płynne przejścia, reżyserskie mistrzostwo w żonglowaniu znakami, parodiowaniu, rozwijaniu sytuacji scenicznych. Komizm, który sprawia, że widz się śmieje, nawet gdy nie wie czemu. Po prostu wszystko! Hit, ale nie Fredro!