Artykuły

(...) Na fali tych zainteresowań odniosła duży sukces u warszawskiej publiczności także "Kolęda-nocka" Ernesta Brylla, z muzyką Woj­ciecha Trzcińskiego. Wy­stawiona przez Teatr Muzyczny w Gdyni w grudniu 1980, zjechała do Warszawy na gościn­ne występy w Teatrze Wielkim w ostatnich dniach kwietnia. Dziwny to spektakl, niezwykły, przyjmowany - przeze mnie przynajmniej - nie bez zastrzeżeń, ale przecież wywołujący ogromne wzruszenie i ogromne wrażenie. Bryll napisał jak gdyby współczesne jasełka - formę najsilniej związaną z naszymi ludowymi tradycjami - i wypełnił je treścią tak bardzo ponurą, że aż...prawdziwą. Treścią jest mianowicie byt, a może i los narodu idącego przez lata donikąd. Jego bieda, szarość, upoko­rzenie, brak perspektyw i wreszcie - bunt. Dra­matyczna próba odzy­skania ludzkiej godności, chęć poczucia się czło­wiekiem takim jak inni. Zryw, ten z grudnia 1970, zakończony jeszcze jedną narodową trage­dią.

Niełatwo przekuć taki te­mat na songi nie popada­jąc w naiwność lub pompatyczność, i myślę, że Bryl­lowi również nie zawsze udało się umknąć niebez­pieczeństw, jakich ryzyko przyjmował. Natomiast je­śli mimo to spektakl wy­wiera tak silne wrażenie i ma niekiedy sceny wstrzą­sające, to jest to głównie zaleta znakomitej muzyki Wojciecha Trzcińskiego (który również prowadził orkiestrę w warszawskich spektaklach), znakomitej scenografii Mariana Koło­dzieja, no a przede wszyst­kim - znakomitej insce­nizacji i reżyserii Krzy­sztofa Bukowskiego. Dopiero rozpatrywana jako dzieło łączne, wspólne, tak jak je odbiera widz, może "Kolęda-nocka" zyskać bardzo wysoką ocenę. Wśród wykonawców natomiast wy­różniły się, rzecz jasna, dwie "markowe", doangażowane do tego spektaklu, woka­listki: Teresa Haremza i Krystyna Prońko (...)