Genewa G. B. Shawa w Teatrze Satyry „Maszkaron”
Dokładnie pięćdziesiąt lat temu, kiedy Teatr Polski w Warszawie wystawiał Genewę G. B. Shawa — „rewię politycznych kukiełek”, jak chciał „Warszawski Dziennik. Narodowy”, zaś „Ilustrowany Kuryer Codzienny” przestrzegał przed „przejmowaniem się potęgą sił, które wydała się nie tyle groźnemi, ile raczej śmiesznemi”, ktoś jednak w pełni zdawał sobie sprawę z trafności zawartych w sztuce ocen politycznych, skoro „z powodów niezależnych od dyrekcji Teatru Polskiego sztukę zdjęto z repertuaru, mimo iż cieszyła się wielkim powodzeniem i uznaniem warszawskiej publiczności.
W pięćdziesiątą rocznicę wybuchu wojny Teatr „Maszkaron” przypomni tę sztukę, która w opracowaniu i reżyserii Brunona Rajcy stanowi nie tyle farsę polityczną, jak głosi Podtytuł utworu Shawa, ile rozprawę publicystyczną, która z historyczno-filozoficznego dystansu raz jeszcze oskarża bezwzględnych dyktatorów, cynicznych polityków, przy tym typowych megalomanów, których — dzięki przejrzystym i pseudonimom jeszcze bardziej wyrazistym postawom widz łatwo rozpozna: Signor Bombardone (Maciej Ferlak), Ernest Battler (Jerzy A. Braszka) czy Generał Flanco de Fortinbras (Andrzej Mrożewskl, Mieczysław Górkiewicz). Przez sztukę przewija się cała galeria postaci Politycznych, oskarżonych i oskarżających, a wśród nich niezwykle zdolna „uczennica”. sekretarka Międzynarodowego Komitetu Współpracy Intelektualnej, która ostatecznie awansuje do godności Damy Imperium Brytyjskiego (Izabella Lipka). Nastrój grozy i beznadziejności, bezsilności ludzi szarych oraz intelektualistów w konfrontacji z politykami potęguje scenografia projektu Kazimierza Wiśniaka. Muzykę do spektaklu przygotował Bogumił Pasternak, zaś ruch sceniczny opracował Jacek Tomasik. Powojenna prapremiera polska na scenie Teatru „Maszkaron” w podziemiach wieży Ratuszowej — 1. września 1939 roku.
